Stille getuigen van tijd

Elk atoom, elk molecuul, draagt in zich de sporen van zijn geschiedenis, als fluisterende echo’s van vervlogen momenten. Elke keer dat we een voorwerp aanraken, laten we een deel van onszelf achter - een energie, een intentie, een herinnering. Het vormt de huid, het bouwt op en raakt ook weer in verval. In alles zit energie, sporen van iedereen die ons voor zijn geweest. Elke handeling, hoe klein ook, laat een blijvende indruk achter in het weefsel van de realiteit. Op deze manier ontvangen we de energie van degenen die het heeft aangeraakt, de bewaarders van herinneringen.

Fotografie Joost Verpoort

Een oud gebouw is dus ook veel meer dan alleen maar bakstenen, glas en staal samengevoegd tot een constructie. Dit gebouw heeft een ziel, een ongrijpbare essentie die het uniek maakt en het leven erin vormgeeft. Een gebouw krijgt zijn ziel door de verhalen die erin leven, door de herinneringen die het koestert en de hoop die het uitstraalt. In essentie is de ziel van een gebouw een samensmelting van zijn verleden, heden en toekomst. Het is een onuitgesproken aanwijzing van tijden die zijn geweest, het levendige hart van het huidige moment, en de hoopvolle droom van wat nog komen gaat. Alles in het universum is verbonden door een web van sporen en herinneringen.